بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ

به نام خداوند بخشنده مهربان‌؛ به سپيده دم سوگند،

وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ

و به شبهاى دهگانه،

وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ

و به زوج و فرد،

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ

و به شب، هنگامى كه (به سوى روشنايى روز) حركت مى‌كند سوگند (كه پروردگارت در كمين ظالمان است)!

هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ

آيا در آنچه گفته شد، سوگند مهمى براى صاحبان خرد نيست؟!

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ

آيا نديدى پروردگارت با قوم «عاد» چه كرد؟!

إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ

و با آن شهر «ارم» با عظمت،

ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ

همان شهرى كه مانندش در شهرها آفريده نشده بود!

وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ

و قوم «ثمود» كه صخره‌هاى عظيم را از (كنار) دره مى‌بريدند (و از آن خانه و كاخ مى‌ساختند)!

وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ

و فرعونى كه قدرتمند و شكنجه‌گر بود،

ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ

همان اقوامى كه در شهرها طغيان كردند،

فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ

و فساد فراوان در آنها به بار آوردند؛

فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ

به همين سبب خداوند تازيانه عذاب را بر آنان فرو ريخت!

إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ

به يقين پروردگار تو در كمينگاه (ستمگران) است!

فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ

اما انسان هنگامى كه پروردگارش او را براى آزمايش، اكرام مى‌كند و نعمت مى‌بخشد (مغرور مى‌شود و) مى‌گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است!»

وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ

و اما هنگامى كه براى امتحان، روزيش را بر او تنگ مى‌گيرد (مأيوس مى‌شود و) مى‌گويد: «پروردگارم مرا خوار كرده است!»

كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ

چنان نيست كه شما مى‌پنداريد؛ شما يتيمان را گرامى نمى‌داريد،

وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

و يكديگر را بر اطعام مستمندان تشويق نمى‌كنيد،

وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا

و ميراث را (از راه مشروع و نامشروع) جمع كرده مى‌خوريد،

وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا

و مال و ثروت را بسيار دوست داريد (و بخاطر آن گناهان زيادى مرتكب مى‌شويد)!

كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا

چنان نيست كه آنها مى‌پندارند! در آن هنگام كه زمين سخت در هم كوبيده شود،

وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا

و فرمان پروردگارت فرا رسد و فرشتگان صف در صف حاضر شوند،

وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ

و در آن روز جهنم را حاضر مى‌كنند؛ (آرى) در آن روز انسان متذكر مى‌شود؛ اما اين تذكر چه سودى براى او دارد؟!

يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي

مى‌گويد: «اى كاش براى (اين) زندگيم چيزى از پيش فرستاده بودم!»

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ

در آن روز هيچ كس همانند او [خدا] عذاب نمى‌كند،

وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ

و هيچ كس همچون او كسى را به بند نمى‌كشد!

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

تو اى روح آرام‌يافته!

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

به سوى پروردگارت بازگرد در حالى كه هم تو از او خشنودى و هم او از تو خشنود است،

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

پس در سلك بندگانم درآى،

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

و در بهشتم وارد شو!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلضُّحَىٰ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ قسم به روز در آن هنگام كه آفتاب برآيد (و همه جا را فراگيرد)،

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ

و سوگند به شب در آن هنگام كه آرام گيرد،

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَىٰ

كه خداوند هرگز تو را وانگذاشته و مورد خشم قرار نداده است!

وَ لَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ

و مسلما آخرت براى تو از دنيا بهتر است!

وَ لَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ

و بزودى پروردگارت آن قدر به تو عطا خواهد كرد كه خشنود شوى!

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَ‍َٔاوَىٰ

آيا او تو را يتيم نيافت و پناه داد؟!

وَ وَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ

و تو را گمشده يافت و هدايت كرد،

وَ وَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ

و تو را فقير يافت و بى‌نياز نمود،

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ

حال كه چنين است يتيم را تحقير مكن،

وَ أَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ

و سؤال كننده را از خود مران،

وَ أَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ

و نعمتهاى پروردگارت را بازگو كن!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ أَلَمۡ نَشۡرَحۡ لَكَ صَدۡرَكَ

به نام خداوند بخشنده مهربان‌؛ آيا ما سينه تو را گشاده نساختيم،

وَ وَضَعۡنَا عَنكَ وِزۡرَكَ

و بار سنگين تو را از تو برنداشتيم؟!

ٱلَّذِيٓ أَنقَضَ ظَهۡرَكَ

همان بارى كه سخت بر پشت تو سنگينى مى‌كرد!

وَ رَفَعۡنَا لَكَ ذِكۡرَكَ

و آوازه تو را بلند ساختيم!

فَإِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرًا

به يقين با (هر) سختى آسانى است!

إِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرٗا

(آرى) مسلما با (هر) سختى آسانى است،

فَإِذَا فَرَغۡتَ فَٱنصَبۡ

پس هنگامى كه از كار مهمى فارغ مى‌شوى به مهم ديگرى پرداز،

وَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَٱرۡغَب

و به سوى پروردگارت توجه كن!

بِّسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلتِّينِ وَ ٱلزَّيۡتُونِ

به نام خداوند بخشنده مهربان‌؛ قسم به انجير و زيتون [يا: قسم به سرزمين شام و بيت المقدس‌]،

وَ طُورِ سِينِينَ

و سوگند به «طور سينين»،

وَ هَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٱلۡأَمِينِ

و قسم به اين شهر امن [مكه‌]،

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِيٓ أَحۡسَنِ تَقۡوِيمٖ

كه ما انسان را در بهترين صورت و نظام آفريديم،

ثُمَّ رَدَدۡنَٰهُ أَسۡفَلَ سَٰفِلِينَ

سپس او را به پايين‌ترين مرحله بازگردانديم،

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ فَلَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونٖ

مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال صالح انجام داده‌اند كه براى آنها پاداشى تمام نشدنى است!

فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعۡدُ بِٱلدِّينِ

پس چه چيز سبب مى‌شود كه بعد از اين همه (دلايل روشن) روز جزا را انكار كنى؟!

أَلَيۡسَ ٱللَّهُ بِأَحۡكَمِ ٱلۡحَٰكِمِينَ

آيا خداوند بهترين حكم‌كنندگان نيست؟!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱقۡرَأۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلَّذِي خَلَقَ

به نام خداوند بخشنده مهربان‌؛ بخوان به نام پروردگارت كه (جهان را) آفريد،

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ مِنۡ عَلَقٍ

همان كس كه انسان را از خون بسته‌اى خلق كرد!

ٱقۡرَأۡ وَ رَبُّكَ ٱلۡأَكۡرَمُ

بخوان كه پروردگارت (از همه) بزرگوارتر است،

ٱلَّذِي عَلَّمَ بِٱلۡقَلَمِ

همان كسى كه بوسيله قلم تعليم نمود،

عَلَّمَ ٱلۡإِنسَٰنَ مَا لَمۡ يَعۡلَمۡ

و به انسان آنچه را نمى‌دانست ياد داد!

كَلَّآ إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لَيَطۡغَىٰٓ

چنين نيست (كه شما مى‌پنداريد) به يقين انسان طغيان مى‌كند،

أَن رَّءَاهُ ٱسۡتَغۡنَىٰٓ

از اينكه خود را بى‌نياز ببيند!

إِنَّ إِلَىٰ رَبِّكَ ٱلرُّجۡعَىٰٓ

و به يقين بازگشت (همه) به سوى پروردگار تو است!

أَرَءَيۡتَ ٱلَّذِي يَنۡهَىٰ

به من خبر ده آيا كسى كه نهى مى‌كند،

عَبۡدًا إِذَا صَلَّىٰٓ

بنده‌اى را به هنگامى كه نماز مى‌خواند (آيا مستحق عذاب الهى نيست)؟!

أَرَءَيۡتَ إِن كَانَ عَلَى ٱلۡهُدَىٰٓ

به من خبر ده اگر اين بنده به راه هدايت باشد،

أَوۡ أَمَرَ بِٱلتَّقۡوَىٰٓ

يا مردم را به تقوا فرمان دهد (آيا نهى كردن او سزاوار است)؟!

أَرَءَيۡتَ إِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰٓ

به من خبر ده اگر (اين طغيانگر) حق را انكار كند و به آن پشت نمايد (آيا مستحق مجازات الهى نيست)؟!

أَلَمۡ يَعۡلَم بِأَنَّ ٱللَّهَ يَرَىٰ

آيا او ندانست كه خداوند (همه اعمالش را) مى‌بيند؟!

كَلَّا لَئِن لَّمۡ يَنتَهِ لَنَسۡفَعَۢا بِٱلنَّاصِيَةِ

چنان نيست كه او خيال مى‌كند، اگر دست از كار خود برندارد، ناصيه‌اش [موى پيش سرش‌] را گرفته (و به سوى عذاب مى‌كشانيم)،

نَاصِيَةٖ كَٰذِبَةٍ خَاطِئَةٖ

همان ناصيه دروغگوى خطاكار را!

فَلۡيَدۡعُ نَادِيَهُۥ

سپس هر كه را مى‌خواهد صدا بزند (تا ياريش كند)!

سَنَدۡعُ ٱلزَّبَانِيَةَ

ما هم بزودى مأموران دوزخ را صدا مى‌زنيم (تا او را به دوزخ افكنند)!

كَلَّا لَا تُطِعۡهُ وَ ٱسۡجُدۡ وَ ٱقۡتَرِب

چنان نيست (كه آن طغيانگر مى‌پندارد)؛ هرگز او را اطاعت مكن، و سجده نما و (به خدا) تقرب جوى!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَ ٱلۡفَتۡحُ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ هنگامى كه يارى خدا و پيروزى فرارسد،

وَ رَأَيۡتَ ٱلنَّاسَ يَدۡخُلُونَ فِي دِينِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجٗا

و ببينى مردم گروه گروه وارد دين خدا مى‌شوند،

فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَ ٱسۡتَغۡفِرۡهُ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا

پروردگارت را تسبيح و حمد كن و از او آمرزش بخواه كه او بسيار توبه‌پذير است!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ

به نام خداوند بخشنده مهربان‌؛ بگو: خداوند، يكتا و يگانه است؛

ٱللَّهُ ٱلصَّمَدُ

خداوندى است كه همه نيازمندان قصد او مى‌كنند؛

لَمۡ يَلِدۡ وَ لَمۡ يُولَدۡ

(هرگز) نزاد، و زاده نشد،

وَ لَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ

و براى او هيچگاه شبيه و مانندى نبوده است!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلۡفَلَقِ

به نام خداوند بخشنده مهربان‌؛ بگو: پناه مى‌برم به پروردگار سپيده صبح،

مِن شَرِّ مَا خَلَقَ

از شر تمام آنچه آفريده است؛

وَ مِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ

و از شر هر موجود شرور هنگامى كه شبانه وارد مى‌شود؛

وَ مِن شَرِّ ٱلنَّفَّٰثَٰتِ فِي ٱلۡعُقَدِ

و از شر آنها كه با افسون در گره‌ها مى‌دمند (و هر تصميمى را سست مى‌كنند)؛

وَ مِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ

و از شر هر حسودى هنگامى كه حسد مى‌ورزد!

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلنَّاسِ

به نام خداوند بخشنده مهربان‌؛ بگو: پناه مى‌برم به پروردگار مردم،

مَلِكِ ٱلنَّاسِ

به مالك و حاكم مردم،

إِلَٰهِ ٱلنَّاسِ

به (خدا و) معبود مردم،

مِن شَرِّ ٱلۡوَسۡوَاسِ ٱلۡخَنَّاسِ

از شر وسوسه‌گر پنهانكار،

ٱلَّذِي يُوَسۡوِسُ فِي صُدُورِ ٱلنَّاسِ

كه در درون سينه انسانها وسوسه مى‌كند،

مِنَ ٱلۡجِنَّةِ وَ ٱلنَّاسِ

خواه از جن باشد يا از انسان!